«Καλή Ανάταση»
φώναζε ο τρελός
«Καλή Ανάταση»
Είδες!
Ένα σίγμα έκανε τη διαφορά.
Είδες!
Ένα θήτα έκανε τη διαφθορά.
Ευτυχία
Πόσους σοφούς μηχανισμούς η φύση έχει τοποθετήσει στον οργανισμό του ανθρώπινου πλάσματός της και πόσο η «τρέλα του μεγαλείου» του τους καταστρέφει και θεωρεί ότι πράττει σοφότερα!
Αν έβαζα τίτλο σ‘ένα σημαντικό κιρκαδιανό (νυχθημερόν) ρυθμό θα έγραφα, ΑΝΑΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΥΕΞΙΑ .
Ξυπνώντας, λοιπόν, λαμπρό πρωινό, έχουμε μηχανισμό κινητοποίησης και προστασίας. Μέσω της οπτικής οδού, ο εγκέφαλος καταλαβαίνει το κίτρινο του φωτός, άρα πρωί. Δυο ουσίες κυριαρχούν τότε στο κορμί του ανθρώπου, η ντοπαμίνη, νευροδιαβιβαστής κινητοποίησης, η «ουσία του έρωτα», και η αδρεναλίνη, η ορμόνη της εγρήγορσης μα και του άγχους.
Αυτές λειτουργούν με αντίστροφη αναλογία: Ανεβαίνοντας η πρώτη κατεβαίνει η δεύτερη και ανάποδα, διατηρώντας το σύνολο τους σταθερό.
Περνώντας η μέρα και φθάνοντας πια απόγευμα (4μμ και μετά) ο εγκέφαλος πάλι μέσω της οπτικής οδού, αναγνωρίζει την αλλαγή του χρώματος του φωτός, σε πορτοκαλί, άρα βραδιάζει.
Αρχίζει να παράγει (ή έτσι όφειλε να κάνει) σεροτονίνη, ουσία κλειδί στη διατήρηση της ισορροπίας της διάθεσης ή αλλιώς «την ουσία της ευτυχίας».
Αργότερα, τις βραδινές ώρες, έχει ανάγκη παραγωγής ωκυτοκίνης (της ορμόνης του τοκετού μα και του χαδιού).
Ας δούμε τώρα, πώς η ελεύθερη βούληση του ανθρώπινου πλάσματος απέχει παρασάγγας από τη σοφία της φύσης:
Ξυπνάμε το πρωί και αντί τη χαρά της εργασίας νιώθουμε το άγχος της δουλειάς, δουλειάς που συχνά δεν έχουμε επιλέξει.
Έτσι, τα ποσά ντοπαμίνης / αδρεναλίνης αντιστρέφονται με αποτέλεσμα νευρικότητα, απροσεξία, ταχυκαρδία, φθορά.
Το απόγευμα πια (κατά τις 4μμ), που θα έπρεπε να έχουμε βάλει εργασιακή τελεία και να τρώμε και να πίνουμε με την παρέα μας, απολαμβάνοντας τα εργασιακά μας επιτεύγματα, εμείς παραμένουμε χωμένοι στη σπηλιά του άγχους. Αποτέλεσμα, χαμηλότατα επίπεδα σεροτονίνης και πορευόμαστε μέσα στη μέρα χωρίς ουσία ευτυχίας (και με ανάγκη αντικαταθλιπτικών, μεγαλώνοντας).
Το βράδυ πια, εξαντλημένοι από το λάθος σχεδιασμό όλης της μέρας, θελουμε ένα χάδι να γαληνέψουμε. Ένα χάδι, που δεν έρχεται, ούτε από το δυστυχή «ελεύθερο» εαυτό μας, ούτε από το «μη λειτουργικό» σύντροφο!
Η Φύση με σοφία και αγάπη εποίησε και ο άνθρωπος με ανοησία μεγαλείου εκακοποίησε (έναν πολύτιμο εαυτό) πληρώνοντας την τιμή των ορίων, που συνεχώς καταπατά.
Καλή μας ΑΝΑΤΑΣΗ (χωρίς σίγμα ανάμεσα)!
