Ήταν τόσο δύσκολη εκείνη η περίοδος για την Λίνα… ένιωθε από καιρό πως ο άντρας της είχε απομακρυνθεί, ήταν αυτό που λέμε «αλλού» και καταλάβαινε πως μέρα με τη μέρα η σχέση τους πέθαινε… η επικοινωνία ήταν ελάχιστη και περιοριζόταν σε πρακτικά θέματα, και ο Κώστας—ο άντρας που είχε κάποτε τρελά ερωτευτεί—συνεχώς προφασιζόταν τη δουλειά του είτε για να λείπει για μέρες σε επαγγελματικά ταξίδια, είτε να γυρίζει πάρα πολύ αργά τα βράδια από το γραφείο του. Έτσι, δεν άργησε η μέρα που της ζήτησε και «επίσημα» να χωρίσουν, και μάλιστα το έκανε και με άκομψο τρόπο: την ημέρα της γιορτής της, η Λίνα είχε ετοιμάσει το τραπέζι για να φάνε όλοι μαζί, εκείνη, ο Κώστας και τα τρία τους παιδιά. Το είχαν σαν παράδοση όταν γιόρταζε ένα μέλος της οικογένειας να τρώνε το βράδυ όλοι μαζί και στο τραπέζι να δίνουν τα δώρα και τις ευχές τους!
Έτσι έγινε και αυτή τη φορά, και μόλις τέλειωσαν το φαγητό, τα τρία παιδιά έφεραν όλα μαζί το δώρο τους στην Λίνα: ένα πανέμορφο κουταβάκι, ένα λευκό θηλυκό κοκονάκι με ροζ μυτούλα και ροζ πατουσάκια, που το είχε βρει η Κατερίνα, η κόρη της Λίνας σ’ ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας. Η Κατερίνα γνώριζε την οικογένεια που είχε τη σκυλίτσα που γέννησε και αυτό το μικρό το είχαν βγάλει Ρόζα γιατί ήταν πολύ ναζιάρικο και της είπαν «Μόλις απογαλακτιστεί, έλα να το πάρεις». Έτσι κι έγινε, και στη συνέχεια, τα τρία παιδιά που ήξεραν πόσο πολύ ήθελε ένα σκυλάκι η μητέρα τους, αγόρασαν και όλα τα απαιτούμενα «αξεσουάρ» και της τα παρουσίασαν όλα μαζί, σ’ εκείνο το τραπέζι της γιορτής της.
Τρελάθηκε από τη χαρά της η Λίνα με το κουταβάκι, και αμέσως άλλαξε το Ρόζα σε Ροζίνα, και γιατί λάτρευε την όπερα, αλλά και γιατί ένιωθε ότι ταίριαζε πολύ περισσότερο σ’ αυτό το πανέμορφο πλάσμα που την κοιτούσε με μάτια γεμάτα λατρεία! Όμως η χαρά της δεν κράτησε για πολύ… μόλις τέλειωσε το τραπέζι και αφού το μάζεψε και τα παιδιά είχαν αποσυρθεί, ο Κώστας της ζήτησε να καθίσουν στο σαλόνι οι δυο τους να πιούν ένα ποτό για να της μιλήσει. «Θέλω διαζύγιο» της είπε έτσι απλά, χωρίς περιστροφές, χωρίς εισαγωγές και δικαιολογίες, μ‘ένα ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις ή διάλογο. Βούλιαξε η Λίνα στην πολυθρόνα της και έμεινε άφωνη για λίγα λεπτά… Ύστερα σηκώθηκε αμίλητη και έφυγε από το δωμάτιο…
Δεν έχεις κάτι να πεις σε κάποιον που σου ζητάει να χωρίσετε… είναι μια κουβέντα που δεν σηκώνει κανένα διάλογο—αυτή ήταν η θέση της Λίνας, που την επόμενη μέρα κιόλας έψαξε να βρει τρόπους να φύγει από το σπίτι… έτσι ένιωθε, δεν ήθελε να ξεβολέψει τα παιδιά, που ήταν πλέον μεγάλα και φοιτούσαν στα Πανεπιστήμια, δεν ήθελε να αναστατώσει κανέναν, και κυρίως δεν ήθελε να μείνει ούτε λεπτό με κάποιον που δεν την ήθελε. Δεν είχε κανένα σκοπό να ψάξει να βρει αν ο Κώστας είχε κάποια άλλη σχέση, το μόνο που ένιωθε ήταν να γκρεμίζεται όλος της ο κόσμος, να ακυρώνεται όλη της η ζωή, και να πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη.
Μέχρι το τέλος της εβδομάδας η Λίνα είχε μετακομίσει και μαζί της βέβαια πήρε και το Ροζινάκι της, που συνεχώς την κοιτούσε με εκείνα τα υπέροχα μελιά ματάκια του, με το ένα της αυτάκι ψηλά και το άλλο της αυτάκι διπλωμένο, κουνώντας την ουρά του από τη χαρά του! Βαθιά θλιμμένη και χωρίς να συνειδητοποιεί καλά-καλά τι της συμβαίνει, η Λίνα πάγωσε τον πόνο της και προσπάθησε να μείνει μακριά από «καλοθελητές γνωστούς και φίλους» που το μόνο που ήθελαν ήταν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους για τον χωρισμό της και να αποκτήσουν ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση… Εκείνο που την παρηγορούσε και της κρατούσε συντροφιά ήταν το σκυλάκι της, που έβγαζε βόλτα κάθε πρωί πριν πάει στη δουλειά της και κάθε απόγευμα όταν γύριζε. Με το που άνοιγε την πόρτα και έμπαινε στο μικρό διαμέρισμα που νοίκιασε προσωρινά και βιαστικά, η μικρή Ροζίνα έτρεχε πάνω της σηκωνόταν στα δύο πόδια και αγκάλιαζε με τα χεράκια της τον μηρό της Λίνας γαυγίζοντας χαρούμενα, κοιτώντας την στα μάτια καθώς της έφευγαν και λίγα πιπί από την υπέρμετρη χαρά!!!
«Μόνο εσύ μ’ αγαπάς αληθινά» σκεφτόταν η Λίνα κι αγκάλιαζε σφιχτά το Ροζινάκι της… Και εκείνο χαιρόταν ακόμα περισσότερο και κουνώντας την ουρά έβαζε το λουρί της για να πάει βόλτα… Και πραγματικά… αυτή η αγάπη του σκύλου για το αφεντικό του είναι η αγάπη που όλοι θα θέλαμε να ζούμε από τους ανθρώπους μας… Μια αγάπη με πλήρη αποδοχή, καθαρή και ατόφια, χωρίς όρους και προϋποθέσεις… η Ροζίνα ήταν πάντα δίπλα στη Λίνα, ένιωθε τα συναισθήματά της, καταλάβαινε τον πόνο της, συμμεριζόταν την στενοχώρια της και της το έδειχνε με όλους τους τρόπους! Και παράλληλα, η έννοια και η φροντίδα της ήταν αυτά που κρατούσαν την Λίνα να μην καταρρεύσει τελείως… πόσο πολύτιμο ήταν τελικά αυτό το μικρό πλάσμα, αυτό το δώρο—σαν δώρο αποχαιρετισμού—που της έκαναν τα παιδιά της την κατάλληλη στιγμή!
Ο καιρός πέρασε, η Λίνα σιγά-σιγά ξαναβρήκε τον εαυτό της, ισορρόπησε—όχι εύκολα βέβαια—και η Ροζίνα ήταν πάντα δίπλα της, συντροφιά και χαρά της! Ούτε μια στιγμή δεν ένιωσε ότι «το σκυλί είναι δέσμευση, υποχρέωση και κουραστική φροντίδα» όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας που τόσα χρόνια την είχε εμποδίσει να πάρει ένα σκυλάκι που τόσο ήθελε… Αλλά εκείνη που κυριολεκτικά λάτρευε την Ροζίνα ήταν η κόρη της, η Κατερίνα, που την είχε από την αρχή «ανακαλύψει» και ταξίδεψε δύο φορές στην Αρκαδία για να την φέρει … «Μαμά τι λες να ζευγαρώσουμε την Ροζίνα;» πρότεινε κάποια στιγμή η Κατερίνα «Συμφωνώ» απάντησε η Λίνα «αρκεί να βρούμε τον κατάλληλο γαμπρό, να είναι κι εκείνος ξανθό κοκόνι με ροζ μύτη και ροζ πατουσάκια» και έσκασαν στα γέλια και οι δύο, συνειδητοποιώντας πώς αυτό το μικρό πλασματάκι είχε τόσο πολύ βοηθήσει την Λίνα να ξεπεράσει την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της!
Και βέβαια, όταν θέλεις κάτι πολύ και η πρόθεσή σου είναι θετική αυτό και γίνεται: σε λίγες μέρες σε μια κοινωνική εκδήλωση, μαμά και κόρη συνάντησαν μια γνωστή τους που είχε τον Χαράλαμπο, ένα αρσενικό κοκόνι ακριβώς όπως θέλανε τον «γαμπρό» για την Ροζίνα: σύντομα κανονίστηκε το ζευγάρωμα, γαμπρός και νύφη «τα βρήκαν» αμέσως και μετά από δύο μήνες περίπου η Ροζίνα έγινε μαμά φέρνοντας στον κόσμο δύο υπέροχα μικρά κοκονάκια κουταβάκια! Η Λίνα είχε αγωνία και ήταν συνέχεια στο τηλέφωνο με την κτηνίατρο, η οποία της είχε πει «Δεν θα χρειαστεί να κάνετε τίποτα εσείς. Μόνο να είστε κοντά και να παρακολουθείτε. Εκείνη ξέρει και θα τα κάνει όλα μόνη της!» Και πραγματικά έγινε ακριβώς έτσι : η Ροζίνα πήγε στον χώρο που της είχε ετοιμάσει η Λίνα, ήσυχα-ήσυχα γέννησε τα δύο κουταβάκια της και μετά τα καθάρισε κι αυτά αμέσως ξεκίνησαν να θηλάζουν. Ήταν υπέροχη μαμά η Ροζίνα, όλη την ημέρα φρόντιζε τα μωρά της και δεν άφηνε κανέναν να τα πλησιάσει! Τα τάιζε, τα καθάριζε, τα προστάτευε και ήταν συνέχεια κοντά τους! Και αυτά, μόλις μεγάλωσαν και ξεκίνησαν να περπατάνε, έτρεχαν κι έπαιζαν γύρω της συμπληρώνοντας μια υπέροχη εικόνα ευτυχίας—το «θαύμα της φύσης»!
Πόσο σοφή είναι τελικά η φύση… με πόση αγάπη είναι όλα φτιαγμένα… Και πόσο αυτή η συνειδητοποίηση καλλιεργεί στον άνθρωπο ψυχική ανθεκτικότητα ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές… Γι’ αυτό, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και χαμένα, άντλησε αγάπη, κουράγιο και δύναμη από την ομορφιά της φύσης. Είναι πάντα εκεί δίπλα σου!
