Τελικά πόσο αντέχουν κάποια πράγματα στον χρόνο.
Θυμάμαι πολύ καλά μία ατάκα που μου είχε πει παλαιότερα η μητέρα μου. «Κάποιες φίλες μου που έχω από το σχολείο δεν τις βλέπω μεγάλες. Τις βλέπω όπως όταν ήμασταν μικρές». Και μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Έλεγα, μα και καλά, δεν βλέπει αν έχουν γεράσει;
Παρατηρώ τώρα στα 30 μου, ότι τη βασική παρέα που έχω από το σχολείο τη βλέπω ίδια. Καμιά φορά κοιτώ τη φίλη μου και νομίζω ότι βλέπω το κορίτσι που έβλεπα στο γυμνάσιο. Και αυτό με συγκινεί. Τελικά γιατί γίνεται αυτό; Είναι το συναίσθημα; Είναι η αγάπη; Είναι η αντοχή στο χρόνο; Είναι η τριβή; Η καθημερινή επαφή;
Έχω παρατηρήσει ότι στις πιο παλιές φιλίες δικαιολογείς πολλά. Τους ξέρεις από παλιά και κάπως έχεις ένα οικογενειακό feeling που δεν έχεις με κάποιον που γνώρισες τώρα. Έχεις όμως τις ίδιες ανάγκες; Συνήθως θα πω όχι. Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και αυτό δυσκολεύει τη σχέση στην εξέλιξή της.
Με άτομα που ξέρεις χρόνια και δεν βρίσκεσαι στην ίδια φάση, νομοτελειακά ίσως χαθείς. Όταν ξανά βρεθείς έχεις αυτό το μοναδικό συναίσθημα σαν να ήσουν χθες μαζί. Και αυτό το χτίζει ο χρόνος. Τα χρόνια που σε ξέρουν. Πόσο ξέρουν την οικογένειά σου, τα χούγια σου, τα καλά και τα κακά σου.
Οι φιλίες κάνουν κύκλους. Οι παλιές αναγκαστικά περισσότερους και μεγαλύτερους. Αναιρεί αυτό τις καινούριες που θα κάνεις; Φυσικά και όχι. Απλώς είναι γεγονός. Κάποια πράγματα αντέχουν περισσότερο στον χρόνο. Με δουλειά εννοείται. Αλλά όταν η δουλειά γίνεται και από τις δύο πλευρές, τότε μένει κάτι πολύ καλό. Άχαστο που λέμε. Που δεν χάνεται στον χρόνο. Που δεν επηρεάζεται από τις φάσεις. Που συγκινεί πολλές φορές με το πόσο θα σε στηρίξει και θα σε καταλάβει όταν θα το χρειαστείς περισσότερο.
Γι’ αυτό και εμείς ας το δουλεύουμε. Πολλές φορές είμαστε απλά ένα μήνυμα (ή τηλέφωνο) από μακριά. Και ο καλός παλιός μας φίλος δεν συγκρίνεται και δεν αναπληρώνεται εύκολα.
