Πρόσφατα είχα μία συζήτηση σε μία παρέα αν με τα social media έχει διευκολυνθεί η επικοινωνία ή έχει δυσκολέψει. Μία μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα, είπε ότι της φαίνεται πιο εύκολη, αφού όταν εκείνη ήταν φοιτήτρια, μιλούσε μία φορά την εβδομάδα με τους γονείς της στο τηλέφωνο, και έλεγαν τα βασικά, ενώ αν ήταν τώρα φοιτήτρια, θα μπορούσε να στέλνει κάθε μέρα ένα μήνυμα ότι είναι καλά ή ότι χρειάζεται κάτι.
Η κόρη της, 20 χρονών, είπε ότι τη θεωρεί πιο εύκολη, αφού δεν αντέχει να μιλάει στο τηλέφωνο και θεωρεί ότι με ένα μήνυμα ανακουφίζει τη μητέρα της και την γλιτώνει από το άγχος της. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε ηλικιακό Mind the gap!
Μία συνάδελφος που η κόρη της σπουδάζει στο εξωτερικό, μου λέει ότι περιμένει κάθε μέρα ένα μήνυμα «καλημέρα» και «καληνύχτα» για να είναι βέβαιη ότι η κόρη της είναι καλά.
Αυτό που παρατηρώ λοιπόν είναι ότι λειτουργεί πολύ ανακουφιστικά το μήνυμα για όλες τις πλευρές – και τις ηλικίες- ενώ δίνει μία μεγάλη ευκολία στο να απαλυνθεί το όποιο άγχος.
Ωστόσο, πόσο πραγματικά επικοινωνούμε με αυτό το απλό μήνυμα; Κάποιος μπορεί να πει πολύ, ενώ κάποιος άλλος καθόλου. Γιατί; Γιατί θα μπορούσα να έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου αλλά για να «ηρεμήσω» τον άλλον να στείλω ένα απλό μήνυμα και να αποφύγω την επικοινωνία. Να έχω χαθεί όλη μέρα στις σκέψεις μου και στις δουλειές μου και να θέλω να ξεμπερδέψω, με μία πολύ απλή κίνηση. Ίσως λοιπόν το μήνυμα και τα social media έχουν αντικαταστήσει κατά πολύ το «να βρεθούμε να πάμε για καφέ». Δηλαδή;
Αντί να πας για καφέ με τον άλλον, παρακολουθείς τα stories του, κάνεις ένα ωραίο reaction ή απαντάς με ένα μήνυμα και αν σε ρωτήσει κάποιος «τι κάνει η Χριστίνα» απαντάς «πολύ καλά είδα ότι είχε πάει διακοπές στο Πήλιο»!
Πόσες φορές επίσης βρισκόμαστε σε παρέες ή meetings τα οποία βαριόμαστε, και είμαστε χαμένοι στο κινητό μας, σκρολάροντας στα social media, ή διαβάζοντας κάτι που μας ενδιαφέρει σε ένα site ή ψωνίζοντας online;
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τι μας λέει ο άλλος και του λέμε να μας το επαναλάβει επειδή δεν τον ακούσαμε, ενώ αυτός μίλαγε.
Δεν είναι τυχαίο που είναι trend στο εξωτερικό το «no phone policy». Αφήνω το κινητό μου και ακούω προσεκτικά αυτό που έχει να μου πει ο άλλος.
Όπως σε σχεδόν όλα τα θέματα, πάλι θεωρώ ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Από τη μία δηλαδή η ζωή μας έχει διευκολυνθεί αρκετά, από την άλλη όμως λειτουργεί και σαν μία πολύ καλή δικαιολογία να κλειστούμε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μας και να μην έχουμε την ανάγκη και την θέληση να ακούσουμε τους άλλους και να επικοινωνήσουμε επί της ουσίας.
Ωραίο το μήνυμα δηλαδή και αρκετά εύκολο… αλλά όχι αρκετό.
