Κάποια χρόνια πριν, μια Δευτέρα 9 το πρωί, είχαμε ένα πρώτο ραντεβού με νεοφερμένο Ιρλανδό marketing manager. Είχε μόλις αναλάβει τη διεύθυνση του marketing σε ένα σημαντικό μας πελάτη.
Φτάνω στην ώρα μου – για την ακρίβεια 2-3 λεπτά πριν – μαζί με δύο δικούς μου συναδέλφους. Μπαίνουμε στην αίθουσα συναντήσεων και αρχίζει η ελληνική (;) φάση… Να έρθει η δική του ομάδα από τα γραφεία τους, ένας να βάζει το laptop, να μη συνδέεται, να έρχεται κάποιος να το φτιάξει, κάποιος μιλούσε στο τηλέφωνο και καθυστερούσε, άλλος ρωτούσε για τους καφέδες που τυχόν θα θέλαμε κλπ.
Αυτός ήταν σχετικά σιωπηλός και λίγο εκνευρισμένος…Μετά από περίπου 10 λεπτά που είχαν έρθει όλοι, παίρνει το λόγο και μας λέει (απευθυνόμενος και σε εμάς και στους δικούς του πάντως…).
«Είναι η πρώτη μου συνάντηση μαζί σας και η τελευταία που ξεκινάει με καθυστέρηση. Διότι δεν σας παραχωρώ τις ημέρες της άδειας μου.»
Σκέπτομαι (λίγο ελληνικά): Ιρλανδός, τι άραγε μας λέει τώρα…
Και κάνει ο φίλος μας ένα υπολογισμό ότι αν κάθε μέρα χάνουμε 10 λεπτά περιμένοντας κάποιον, αυτό ισοδυναμεί με 1 ώρα την εβδομάδα, άρα 4 ώρες το μήνα, άρα 48 ώρες το χρόνο. Είναι λοιπόν σαν να παραχωρούμε 2 μέρες δικές μας σε κάποιον (χωρίς τη θέληση μας…).
Οπότε, είπε, δεν ανέχομαι να μου κλέβετε το χρόνο μου.
Ποτέ μετά από αυτό δεν υπήρξε συνάντηση μαζί του που να μην ξεκινούσε στο «ακριβώς».
Ήταν μια σκέψη που με προβλημάτισε και μου έδωσε άλλη διάσταση στη λογική του «έλα μωρέ, 5 λεπτά αργώ».
Στη δική μας κουλτούρα με το «ακαδημαϊκό τέταρτο» μπορεί να είναι υπερβολή.
Πάντως σίγουρα η καθυστέρηση είναι από τις περιπτώσεις που τιμωρούνται οι συνεπείς, ενώ δεν υποφέρουν τις συνέπειες αυτοί που καθυστερούν…!
Σημείο βελτίωσης… Παρατηρώ ότι στις online συναντήσεις η ανοχή είναι περίπου 5 λεπτά αντί για 15…
