«Θεέ μου δώσε μου κουράγιο και γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ ν´αλλάξω και το θάρρος ν´αλλάξω τα πράγματα που μπορώ». – Γιάννης Μπουτάρης
Έτσι συνήθως ξεκινούσε τις ομιλίες του, ο Γιάννης Μπουτάρης, σαν ομιλητής σε συνέδρια και εκδηλώσεις με θέμα «Απεξάρτηση από εθισμούς».
Στις ομιλίες του αυτές, ποτέ δεν εμφανιζόταν ως μία σημαντική προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας, ούτε σαν ένας από τους πλέον επιτυχημένους δημάρχους της χώρας (τον Οκτώβρη του 2012 είχε ανακηρυχθεί δια ψηφοφορίας «δήμαρχος του μήνα»), ούτε καν ως ο πρωτοπόρος επιχειρηματίας της διαδρομής του κρασιού του τόπου μας, (το περιοδικό TIME τον ανακήρυξε το 2003 ως «Ευρωπαίο Ήρωα» για την σπουδαία περιβαλλοντική του δράση) αλλά σαν ο αιώνιος έφηβος, ο ανήσυχος, ο χαρισματικός, ο αντισυμβατικός, ο ευπατρίδης, ο ζεστός άνθρωπος που μιλούσε ανοιχτά για τα πάθη και τα λάθη της ζωής του. Κυρίως όμως, περιέγραφε τον αγώνα που έδωσε (και κέρδισε) κατά της εξάρτησης του από το αλκοόλ.
Κατάφερνε με απλά λόγια, χωρίς στόμφο και μεγαλοστομίες, χωρίς διαφάνειες και στατιστικές να κυριαρχεί επί της ουσίας, με την ουσία του λόγου του και όχι περί διαγραμμάτου, να μας διδάσκει τι σημαίνει αλλαγή, πως αυτή επιτυγχάνεται κι ότι κάθε εμπόδιο μπορεί να ξεπεραστεί, σ´ αυτή τη δύσκολη διαδρομή της απεξάρτησης, σ´ αυτόν τον προσωπικό γολγοθά, που απαιτεί επιστράτευση όλων των ψυχοσωματικών δυνάμεων όπως:
• Δύναμη για την αναγνώριση και παραδοχή της εξάρτησης.
• Θάρρος για να ζητήσει κανείς βοήθεια.
• Δύναμη για να αντιμετωπίσει το κοινωνικό «στίγμα» που συχνά συνοδεύει τον αλκοολικό.
• Δύναμη αντοχής στις δοκιμασίες που τραντάζουν το υπό απεξάρτηση άτομο (τρόμος, εφιάλτες, επιθυμία για αλκοόλ).
• Δύναμη ειλικρίνειας με τον εαυτό, δηλ. απαιτείται βαθιά αυτογνωσία, και μεγάλη γενναιότητα να αναγνωρίσει κανείς τα αίτια που τον οδήγησαν στον αλκοολισμό, καθώς και τις αδυναμίες του, ώστε να βρει τρόπους να τις αντιμετωπίσει.
• Δύναμη της συνέπειας. Η απεξάρτηση από το αλκοόλ είναι μια διαρκής δέσμευση. Δεν τελειώνει με την αποτοξίνωση, αλλά συνεχίζεται και μετά, κι αυτό γιατί ο αλκοολικός καλείται να αλλάξει παγιωμένες συνήθειες, να αποφεύγει τους πειρασμούς και να δημιουργήσει μία νέα υγιή καθημερινότητα.
• Δύναμη της αποδοχής υποστήριξης. Το να ζητήσει βοήθεια από επαγγελματίες και την οικογένειά του απαιτεί ωριμότητα και ταπεινότητα.
• Δύναμη της ελπίδας, η οποία λειτουργεί, ως κίνητρο ακόμα κι όταν οι δυσκολίες φαίνονται ανυπέρβλητες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του σε μία συνάντηση των κέντρων πρόληψης των εξαρτήσεων στη Θεσσαλονίκη:
«…Είναι απέραντη η ευχαρίστηση μου που δεν πίνω
Είναι απέραντη η ευχαρίστηση μου που δεν στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να πιώ
Είναι απέραντη η ευχαρίστηση μου να βλέπω κάθε μέρα το φως της κι όχι το σκοτάδι του ποτού
Είναι απέραντη η ευχαρίστηση μου που ζω τη ζωή με πλήρη συνείδηση και πλήρη ευχαρίστηση
Είναι απέραντη η ευχαρίστηση μου που αισθάνομαι μέρος του ποταμού που κυλάει
Εύχομαι σε όλους όσοι προσπαθούν να απεξαρτηθούν από το αλκοόλ, να συνεχίσουν την προσπάθεια καθώς η γεύση της ζωής είναι πιο γλυκιά…»
Προσωπικά, και τίποτ´ άλλο να μην είχε κάνει, μόνο και μόνο ότι κατάφερε να μετατρέψει το πάθος του σε κοινωνική προσφορά, λειτουργώντας ως ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στους θεραπευτές και θεραπευόμενους από τη μάστιγα του αλκοολισμού, είναι αρκετό να τον σέβομαι να τον τιμώ και να τον θυμάμαι δια βίου.
Στο καλό κυρ-Γιάννη. Πράγματι θα μας λείψεις!
