Στέκεται στην βάση της κερκίδας και κοιτάει με αγωνία ψηλά, στη 16η σειρά. Εκεί οι θέσεις τους, διακεκριμένες, διάζωμα 1ο. Τα πολύτιμα εισιτήρια σφιχτά στο χέρι. Τρία, όλη η οικογένεια διασκορπισμένη κάπου εκεί γύρω, τόσα άτομα δεν μπόρεσαν να βρουν όλοι μαζί. Αθήνα, 13 Αυγούστου 2004, τελετή έναρξης των Αγώνων Αθήνα 2004.
Οι τρεις: Η κόρη της, η μητέρα της, η ίδια. Η μητέρα της λεπτή με εμφάνιση νεανική, πάσχει όμως από μία σπάνια πνευμονική πάθηση που την κάνει να λαχανιάζει στα 50 βήματα, στα 5 σκαλιά. Πώς θα ανέβει 16 κάθετες σχεδόν σειρές του σταδίου; Η εγγονή ψιθυρίζει με τρόμο «Μαμά, η γιαγιά δεν θα τα καταφέρει..» Ήδη, με τεράστιο κόπο έφτασε ως εδώ από την είσοδο που τις άφησε το ειδικά ναυλωμένο ταξί.. ‘Ήταν διακαής η επιθυμία της να ζήσει την τελετή έναρξης, όχι να τη δει από την τηλεόραση. Ποιος να της χαλάσει τέτοιο χατίρι; Τώρα όμως… Ξεκινάει αποφασιστικά, η κόρη την υποβαστάζει διακριτικά , η εγγονή κολλητά από πίσω, υποστηρίζει. Στο 5ο σταματάει. Το στάδιο φίσκα εννοείται, ούτε για να κάτσει για λίγο, μία άδεια θέση .. Κόρη κι εγγονή κοιτάζονται με απελπισία..ως εδώ ήταν. Εκείνη παίρνει πάλι βαθιά αναπνοή και ξανά-ξεκινάει. Δεν ανεβαίνει πια, αναρριχάται. Και σε πείσμα κάθε γνωμάτευσης ιατρικής και κάθε κοινής λογικής τα καταφέρνει. Σωριάζεται παρά κάθεται στο κάθισμα της, σειρά 16. Και με το που σβήνουν οι προβολείς κι αρχίζει η τελετή, ανασταίνεται! Συμμετέχει, ζητωκραυγάζει, χειροκροτεί.. μέχρι που αρχίζει η χορωδία να ψέλνει τον ‘Υμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, (στίχοι Κωστή Παλαμά, μελοποίηση Σπ. Σαμάρα, 1895). Κι εκείνη τραγουδάει, ευκρινώς και νεράκι τους στίχους, «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο, αγνέ πατέρα του ωραίου, του μεγάλου, τ’ αληθινού, κατέβα, φανερώσου κι άστραψε……. και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου, Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός, Αρχαίο Πνεύμ’Αθάνατο, κάθε λαός.”
H κόρη της ρωτάει, κατάπληκτη, «πού τον έμαθες τον ‘Υμνο;» και της απαντάει με ολίγον κοφτό ύφος, «Στο σχολείο βέβαια. Εσείς όχι;»
Εννοείται πως από τότε όταν ακούει -η κόρη- Ολυμπιακούς στο πίσω μέρος του μυαλού της παραστέκει το Αρχαίο Πνεύμα. Το αθάνατο. Το ομοούσιο και αδιαίρετο με αγώνες, όχι απαραίτητα μόνο αθλητικούς, όπου το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό είναι ο στόχος. Με το πνεύμα του Πνεύματος. Του αθάνατου.
Το πνεύμα-προσωποποίηση του Ολυμπιακού ιδεώδους ανιχνεύουν οι συνεργάτες του αφιερωμένου τεύχους μας στα εμπνευσμένα άρθρα τους, ερευνώντας το πιθανό αποτύπωμά του σε κάθε φάση ζωής που διεκδικεί μετάλλια άμιλλας ευγενικής και αριστείας.
Όπως:
- Τα άγνωστα Ολυμπιακά αθλήματα της καθημερινής ζωής, όπου διαπρέπουμε χωρίς να το ξέρουμε, μας αποκαλύπτει η Αγνή Μαριακάκη
- «Να την πάρει ο Γιάννης» αποθεώνει μια επική φράση η Εμμανουέλα Νικολαΐδου
- Συμβαίνουν και θαύματα – ή τουλάχιστον συνέβησαν, αναστοχάζεται η Έφη Καρακίτσου
- Στο Ολυμπιακό Μουσείο Αθήνας, μας ξεναγεί αποκλειστικά η ‘Ελενα Ντάκουλα
- Και τώρα τι; αναρωτιέται η νέα της παρέας μας Χριστίνα Τσίγκρη
- Γυμναστική και το καλοκαίρι; Ναι, υπό συνθήκες συμβουλεύει ο Δρ. Κ.Ράπτης
- Ο χαλκός που έγινε χρυσός! αφηγείται μια αληθινή και άκρως συγκινητική ιστορία η γιατρός και ποιήτρια Ευτυχία Αλεξανδροπούλου
- Γυναίκες και Ολυμπιακοί αγώνες….. ακόμη ένας δύσκολος αγώνας, διαπιστώνει με ιστορική αναδρομή η Τέτα Διαμαντοπούλου
- Ωραίοι ως αρχαία αγάλματα, το γνήσιο αρχέτυπο του κάλλους υμνεί η Κλέα Σουγιουλτζόγλου
Κι ακόμα:
- Ρέα Βιτάλη: Είπε «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο». Ιδού λοιπόν! Μας μιλάει για το βιβλίο της καρδιάς της και μιας ζωής «ολυμπιακών» επιδόσεων στο στίβο των χρόνων ’60, η πολυσχιδής κι αγαπημένη δημοσιογράφος και συγγραφέας.
- Διακοπές σημαίνει ανεμελιά σε όλα τα επίπεδα!, όταν η ψηφιακή τραπεζική μας λύνει τα χέρια!
- Ο πολυτάλαντος κύριος Πάνος Δημάκης. Πολύγλωσσος, εκπαιδευτής επιχειρηματικών Αγγλικών, λεξι(κο)πλάστης, τηλεοπτικός αστέρας και, κυρίως, συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο του για το just a number.
Σήμερα, χαιρετίζουμε τους Ολυμπιακούς του Παρισιού 2024 που άρχισαν χθες. Πάντα, υποκλινόμαστε στο ολυμπιακό ιδεώδες.
* Σημ. Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στη μητέρα μου Ειρήνη Ψαραύτη – 1925-2011
