Η Αναστασία ξύπνησε ανήσυχη πριν ακόμη φέξει, καθώς η ανησυχία είχε προλάβει το ξυπνητήρι. «Πάμε πάλι…» μουρμούρισε στον εαυτό της, σηκώνοντας τα βαριά της βλέφαρα. Τα τρία της παιδιά – ο δεκάχρονος Αλέξανδρος, η οκτάχρονη Λυδία και ο μικρούλης Φίλιππος – κοιμόντουσαν αγκαλιά στο διπλανό δωμάτιο. Από τότε που είχε χάσει τον άντρα της πριν τρία χρόνια, εκείνη ήταν ο βράχος τους… κι ας ένιωθε πολλές φορές πως πάλευε με κύματα πιο μεγάλα από τις δυνάμεις της.
Για να τα φέρει βόλτα, δούλευε τα πρωινά σε έναν φούρνο κοντά στο σπίτι, και τα απογεύματα σαν καθαρίστρια σε ένα μικρό γειτονικό ξενοδοχείο. Οι λογαριασμοί πίεζαν, οι τιμές ανέβαιναν, και οι απαιτήσεις στο σχολείο πλήθαιναν. «Αλλά δεν θα τους λείψει τίποτα», υποσχόταν η Αναστασία στον εαυτό της, και τα κατάφερνε!
Σε πέντε λεπτά σηκώθηκε και έφτιαξε στα γρήγορα πρωινό. Ο Αλέξανδρος μπήκε πρώτος στην κουζίνα. «Καλημέρα μαμά» της είπε χαμογελαστά, «σήμερα είναι η γιορτή των Χριστουγέννων στο σχολείο… αλλά δεν πειράζει αν δεν μπορέσεις να έρθεις». Η Αναστασία ένιωσε ένα μικρό καρφί στην καρδιά. «Αλέξανδρε, θα προσπαθήσω. Δεν υπόσχομαι, αλλά θα κάνω τα πάντα.» Την ίδια στιγμή μπήκε και η Λυδία και τη φίλησε στο μάγουλο. «Εγώ θέλω μόνο να είσαι καλά, μαμά».
Αφού πήγε τα παιδιά στο σχολείο, έτρεξε στη δουλειά της, αλλά η μέρα κύλησε δύσκολα. Στον φούρνο, κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της μίλησε απότομα για ένα λάθος σε μια παραγγελία. «Κυρία Αναστασία, πρέπει να προσέχετε. Δεν έχουμε περιθώρια να διορθώνουμε συνεχώς!» Εκείνη κατέβασε τα μάτια. «Συγγνώμη, το διορθώνω αμέσως». Το απόγευμα, στο ξενοδοχείο, την ενημέρωσαν ότι θα έμεναν ανοιχτά και την παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων – και οι εργαζόμενοι έπρεπε να κάνουν υπερωρίες. Της κόπηκε η ανάσα. «Μα… εκείνες τις μέρες…» πήγε να πει, αλλά συγκρατήθηκε, γιατί τη χρειαζόταν και τη δεύτερη δουλειά.
Η γιορτή ήταν ανάμεσα στις δύο δουλειές της, και όταν έφτασε τρέχοντας η Αναστασία στο σχολείο είχε ήδη ξεκινήσει. Μπήκε αθόρυβα και στάθηκε στο πίσω μέρος. Ο Αλέξανδρος την είδε αμέσως από τη σκηνή, και τα μάτια του φωτίστηκαν σαν μικρά λαμπιόνια. Η καρδιά της γέμισε χαρά που τα είχε καταφέρει, έστω και καθυστερημένα.
Όμως μετά τη γιορτή, μια δυσάρεστη έκπληξη τους περίμενε στο σπίτι: Το καλοριφέρ είχε χαλάσει, κι αυτή τη στιγμή δεν υπήρχαν τα χρήματα για άμεση επισκευή… Η νύχτα ερχόταν παγωμένη, αλλά τα παιδιά την αγκάλιασαν γενναία: «Μαμά, μπορούμε να κοιμηθούμε όλοι μαζί στο σαλόνι με κουβέρτες», ξεκίνησε ο Αλέξανδρος. «Ναι! Θα κάνουμε σαν μικρή κατασκήνωση!» συμπλήρωσε η Λυδία, κι ο μικρός Φίλιππος τσίριξε: «Χριστουγεννιάτικο κάστρο!» Η Αναστασία κουρασμένη αλλά με την καρδιά γεμάτη αγάπη, χαμογέλασε: «Εντάξει λοιπόν. Θα το κάνουμε γιορτή!» Και το έκαναν. Άναψαν φωτάκια, έβαλαν μουσική, έψησαν ψωμί με μέλι, και ως δια μαγείας, όλες οι στενοχώριες χάθηκαν μέσα στη ζεστασιά της στιγμής.
Την επόμενη μέρα, καθώς επέστρεφε από το ξενοδοχείο, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα έξω από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς. Κρατούσε μια σακούλα που είχε σκιστεί και τα πράγματα είχαν σκορπίσει στο πεζοδρόμιο. «Να σας βοηθήσω;» έτρεξε κοντά της η Αναστασία. Η γυναίκα την κοίταξε με ευγνωμοσύνη. «Ευχαριστώ, κορίτσι μου. Δύσκολες μέρες αυτές, κι μέση μου πόσο πονάει…» Η Αναστασία μάζεψε τα πράγματα και τα έβαλε σε μια σακούλα που είχε στην τσάντα της. «Χρόνια πολλά να έχουμε» της χαμογέλασε… Η γυναίκα της χάιδεψε το χέρι. «Όταν βοηθάμε, παιδί μου, ο Θεός βοηθάει διπλά».
Η φράση αυτή καρφώθηκε στο μυαλό της Αναστασίας με ανεξίτηλο μελάνι!
Κι’ όταν τα παιδιά το ίδιο βράδυ της είπαν πως δυο συμμαθητές τους ήταν τόσο φτωχοί που θα περνούσαν τα Χριστούγεννα χωρίς γλυκά, η Αναστασία, παρά την κούραση, καταπιάστηκε και όλοι μαζί έφτιαξαν μπόλικα μελομακάρονα: Το επόμενο πρωί, ένας όμορφος δίσκος στόλιζε το τραπέζι τους, κι ένα πακέτο έτοιμο να το πάρουν τα παιδιά στο σχολείο, γεμάτα χαρά…
Χαρούμενη έφυγε και η Αναστασία για τη δουλειά της στον φούρνο, όμως η χαρά της δεν κράτησε πολύ: Μπαίνοντας μέσα, είδε δυο νέες κοπέλες να μιλούν με το αφεντικό της, που την πλησίασε και της ανακοίνωσε την απόλυσή της. Εμβρόντητη, δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει, παρά μόνο τις τελευταίες φράσεις του «…οι ανιψιές μου θα δουλέψουν εδώ από σήμερα, οπότε είμαστε πλήρεις σε προσωπικό». Η καημένη η Αναστασία ένιωσε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της…
Το ίδιο βράδυ, καθώς τα παιδιά της κοιμόντουσαν, κάθισε δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, που είχαν στολίσει τα παιδιά με στολίδια που είχαν φτιάξει μόνα τους για να της κάνουν έκπληξη… Τα κοίταζε ένα-ένα και γέμιζε η καρδιά της αγάπη… «Αύριο θα πάω στο ξενοδοχείο και θα ζητήσω κι άλλες υπερωρίες» σκέφτηκε μέσα της… Και στο μυαλό της, ακόμα καρφωμένη η φράση «Ο Θεός βοηθάει διπλά…» «Θεέ μου, δώσε μου δύναμη», ψιθύρισε και αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη.
Το επόμενο πρωί, αφού έφυγαν τα παιδιά για το σχολείο, κι εκείνη συγύριζε, χτύπησε η πόρτα, και ανοίγοντας, είδε μπροστά της την κυρία Σμαρώ, την ηλικιωμένη γυναίκα που είχε βοηθήσει πριν λίγες μέρες. «Καλημέρα, έμαθα πού μένεις και ήρθα να σε βρω» της χαμογέλασε κρατώντας στα χέρια της μια γλάστρα με ένα τεράστιο κατακόκκινο Αλεξανδρινό. Σαστισμένη η Αναστασία την καλημέρισε και της έκανε νόημα να περάσει και να καθίσει στο φτωχικό σαλονάκι. «Πάω να σας φτιάξω ένα τσάι» της είπε ακουμπώντας το φυτό δίπλα στο δίσκο με τα μελομακάρονα. «Πολύ σας ευχαριστούμε για το όμορφο λουλούδι» καθώς γύρισε προσφέροντάς της το ζεστό τσάι.
«Αυτό δεν είναι τίποτα» απάντησε η Σμαρώ, πιάνοντάς της τα χέρια. «Έμαθα την ιστορία σου από την γειτονιά, και θαύμασα την αξιοπρέπεια και τη δύναμή σου να μεγαλώνεις μόνη σου τρία παιδιά. Κι επειδή είσαι τόσο καλός άνθρωπος, κι εγώ μόνη και άκληρη, θέλω να σου κάνω ένα δώρο: Από σήμερα, υπολόγισε ότι είσαι η μοναδική μου κληρονόμος, αν συμφωνείς θα πάμε το απόγευμα μαζί στον συμβολαιογράφο να το κάνουμε επίσημα, και θα ξεκινήσω με αυτό το βοήθημα για τις γιορτές» ολοκλήρωσε, δίνοντας μια επιταγή στην Αναστασία, που όταν είδε το ποσό, γούρλωσε τα μάτια της, γιατί πρώτη φορά έβλεπε ένα τέτοιο νούμερο μαζεμένο!
Η ζωή, όσο σκληρή κι αν γίνεται, βρίσκει πάντα έναν τρόπο να φωτίζει εκείνους που συνεχίζουν να παλεύουν με ανθεκτικότητα, καθαρή καρδιά και καλοσύνη.
