Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο προφανές, κάτι πιο ταυτισμένο με την έναρξη της S/S (Summer / Spring) σεζόν μόδας, κάτι πιο καθιερωμένο και κατεστημένο και τελικά πιο δημοφιλές (δηλαδή αγαπημένο) από το floral στυλ. Κοινώς τα λουλουδάτα εμπριμέ. Σε φουλάρια, φορέματα, ενδύματα και υφάσματα παντός είδους, γραβάτες και άλλα αξεσουάρ, η βιομηχανία της μόδας, η τέχνη του design και οι απανταχού designers ανά τους αιώνες επενδύουν σημαντικά στο flower print και μάλιστα, κάποιοι ταυτίζουν το brand τους με τα πιο αναγνωρίσιμα, σχεδιαστικά, λουλούδια και φυτά. Σκεφτείτε λίγο, Leonard με τα εξωτικά Ασιατικά λουλούδια του, Hermes μεταξωτά φουλάρια και γραβάτες, Pucci οργιώδη ψυχεδελικά, την εμβληματική καμέλια της Chanel, τα ανθισμένα λαχούρια της Etro, τις μαργαρίτες της Marimekko τα εμπριμέ απαλά βαμβακερά υφάσματα Liberty με τα ψιλά ανθάκια, ένα από τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά σύμβολα του βρετανικού design. Και μην ξεχνάμε και τα λουλουδάτα πουκάμισα των χίππυς που από πολιτική δήλωση κατέληξαν στιλιστικό «κίνημα» στην ανδρική γκαρνταρόμπα στα ’70 – και πέρα.
Στην αντίστιξη, τα γεωμετρικά.
Αρχίζοντας, από τις ρίγες, άσπρες και μπλε για το καθιερωμένο κάθε καλοκαίρι navy look με τις μαρινιέρες, τις πολύχρωμες ρίγες, καθώς και ρίγες σήμα κατατεθέν του Paul Smith -που αυτή τη στιγμή «ντύνει» με αυτές, ως επιμελητής, το φόντο της επετειακής έκθεσης Πικάσο στο ομώνυμο Μουσείο Πικάσο, στο Παρίσι. Σκεφτείτε ακόμα το βρετανικό ταρτάν (Burberry!) και γενικά το Σκωτσέζικο καρό και γυρνώντας πιο πίσω, αντλώντας από την τέχνη, τα γεωμετρικά εμπνευσμένα από την Οp Αrt, τα μοτίβα art Deco (και Nouveau) και από την αφηρημένη του Mondrian.
Πράγματι, η μόδα αποτυπώνοντας στα υλικά της, δηλαδή τα υφάσματα, τη ζωγραφική τέχνη που με τη σειρά της αντλεί από τη Φύση, δεν κάνει άλλο παρά να αντανακλά τις εικόνες γύρω μας και να τις μετουσιώνει σε αυτό που πολύ γενικά ορίζουμε στιλ. Με πάμπολλες και ποικίλες προτάσεις, για να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερους «οπαδούς».
Στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου, προβληματίστηκα να απαντήσω αυθόρμητα αυτό που καλά γνωρίζω: Κάνοντας μια ενδοσκόπηση στη ντουλάπα μου, καταρχήν, η συντριπτική πλειοψηφία των «ενοίκων» της (βλ. ρούχα) ανήκει στα μονόχρωμα (πολλών και κυρίως έντονων αποχρώσεων), στα ριγέ, στα καρό, με εξαίρεση εξισορροπητική αρκετά εμπριμέ φουλάρια (αλλά όχι τα περισσότερα!). Στο σπίτι, ούτε λουλουδάτοι καναπέδες και πολυθρόνες, ούτε καν καλύμματα, μόνο κάποια ριγέ μαξιλάρια, ανάμεσα στα πολλά μονόχρωμα.
Προχωρώντας στην αυτό-ψυχανάλυση αναρωτιέμαι γιατί αυτή η αποχή από ό,τι «εμπριμέ» λουλουδιστό, εγώ που λατρεύω τα φυτά και τους ανθισμένους κήπους και το σπίτι μας, εσωτερικά, είναι γεμάτο φυτά – που πολλά ανθοφορούν.
Γιατί δεν είμαι τύπος φλοράλ λοιπόν;
‘Ισως η απάντηση (που προφανώς δεν χρειάζεται βαρύγδουπη ανάλυση, ούτε προκαλεί και κανένα σασπένς) είναι ότι τελικά δεν είμαστε (μόνο) ό,τι φοράμε..
Όπως δεν είμαστε (μόνο) ό,τι τρώμε, ούτε είμαστε (μόνο) η ηλικία μας – για να τιμήσω και το μότο μας, age is just a number.
Αναγνωρίζοντας λοιπόν και αποδεχόμενη τη γενικότερη άρνησή μου για ταμπέλες και «τύπους Τάδε», ξεφυλλίζω με ευχαρίστηση τα περιοδικά με τις νέες προτάσεις της άνοιξης και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει με λαχτάρα κάποια, ομολογουμένως υπέροχα, φλοράλ φορέματα. Και να με ονειρεύομαι μέσα σε ένα από αυτά.
