Θυμάμαι μία ατάκα της μητέρας μου που μου έχει «μείνει» βαθιά χαραγμένη στο μυαλό. Είχα κάποιες αμφιβολίες για ένα θέμα που συζητούσα μαζί της επανειλημμένα. Σε μία από τις πολλές μας συζητήσεις, μου είπε με απλότητα αλλά και σιγουριά: «Κάνε το α ή το β. Πάντως κάνε κάτι. Μην μένεις στάσιμη. Γιατί στο τέλος απλά δεν θα έχεις κάνει τίποτα».
Λίγο καιρό μετά, μία τραγική και ξαφνική απώλεια στη ζωή μου με έκανε να καταλάβω την ουσία της φράσης της. Η συγκεκριμένη απώλεια με τρόμαξε αρκετά και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν πρέπει να καθυστερούμε τις αποφάσεις μας. Θέλουμε να κάνουμε κάτι; Πρέπει να το κάνουμε τώρα.
Το «θα δούμε» και το «ό,τι προκύψει» ίσως να είναι χαρακτηριστικά κάποιων ανθρώπων, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν πάντα νόημα. Γιατί η ζωή θα δει, θα προκύψει, θα φέρει το αναπάντεχο. Όμως έχουμε την ευκαιρία, μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα, να έχουμε το «βάρος» ή την «ηρεμία» – ανάλογα πώς θα το δει κανείς – της δικής μας απόφασης. Η αίσθηση δηλαδή του «ό,τι περνούσε από το χέρι μου το έκανα» είναι τρομερά ανακουφιστική.
Προφανώς, τίποτα στη ζωή δεν είναι απολύτως «στο χέρι μας».
Όλα επηρεάζονται από εξωτερικούς παράγοντες, από συνθήκες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Όμως είναι πολύ σημαντικό να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις, όσο αυτές εξαρτώνται από εμάς. Είναι κάτι που μας βοηθάει να ζούμε με λιγότερες τύψεις και να νιώθουμε ότι όσο μπορούμε, εμείς ορίζουμε τη ζωή μας.
Η συζήτηση αυτή με έχει βοηθήσει ουσιαστικά να αντιμετωπίσω τον φόβο της αποτυχίας, και να βγω από μία κωλυσιεργία και αδράνεια την οποία είχα αρκετά. Και αν τελικά δεν πάνε όλα όπως τα σχεδιάσαμε; Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει!
Στην ουσία, δεν μετράει μόνο αυτό που θα προκύψει, το αποτέλεσμα, αλλά και το θάρρος να πάρουμε την απόφαση, να κάνουμε το βήμα, να ζήσουμε τη στιγμή. Κάν’το τώρα λοιπόν και μην περιμένεις. Εσύ το ορίζεις.
