Το καλοκαιράκι, αυτή η εποχή που όλο τον χρόνο περιμένουμε αλλά και όλο το τον χρόνο αναπολούμε, μάς αποχαιρέτησε τυπικά, στις 31 Αυγούστου, με μία υπέροχη υπερπανσέληνο και «από το ανοικτό παράθυρο φυσάει μέσα ο Σεπτέμβριος και σβήνει το λυχναράκι του καλοκαιριού», όπως γράφει ο ποιητής Γ. Τόλιας.
Με την ευχή «καλό αποκαλόκαιρο», σε συνδυασμό με τις θερμοκρασίες που συνήθως θυμίζουν καλοκαίρι για πολύ καιρό ακόμα, προσπαθούμε να μετριάσουμε κάπως την αδιόρατη μελαγχολία, που πλανάται στον αέρα λόγω του τέλους των διακοπών και την απότομη προσγείωση από την ανεμελιά και την χαλαρότητα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και στις υποχρεώσεις.
Ο Σεπτέμβριος δεν σηματοδοτεί μόνο το τέλος του καλοκαιριού, αλλά και την αρχή μίας νέας εποχής του χρόνου, με ό,τι συναισθήματα (ανησυχία; προσμονή;) μπορεί αυτό να προκαλεί.
Όμως ο φετινός Σεπτέμβριος έχει την λύση για να κάνει την επάνοδο στο κλεινόν άστυ πιο ομαλή, να μας απαλλάξει από την πιθανή κατήφεια της εποχής, χαρίζοντάς μας υπέροχες βραδιές που θα θυμίζουν καλοκαίρι και σε πολλούς θα φέρουν πίσω όμορφες μνήμες!!!
Πρόκειται για το νέο ξεκίνημα ενός ιστορικού τοπόσημου, του θεάτρου του Λυκαβηττού – που θα σημάνει ταυτόχρονα μία νέα εποχή για την πολιτιστική ζωή της πόλης!!!
Το θέατρο, μετά από 15 χρόνια σιωπής, ανανεωμένο και αναβαθμισμένο ανοίγει ξανά τις πόρτες του στις 15 Σεπτεμβρίου για την πρώτη μεγάλη «Γιορτή στο Λυκαβηττό», αφιερωμένη στο συνθετικό έργο του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος επιστρέφει εκεί μετά από 45 χρόνια, ενώ το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μ’ αυτό.
Μαζί του θα βρίσκονται τέσσερις σπουδαίοι καλλιτέχνες του ελληνικού πενταγράμμου: Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Μανώλης Μητσιάς, η Ηρώ Σαϊα και ο Ζαχαρίας Καρούνης που θα ερμηνεύσουν τραγούδια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη!
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ
Ο λόφος του Λυκαβηττού, που δεσπόζει πάνω από την πόλη, ορατός λόγω ύψους (277μ), από κάθε σχεδόν σημείο της, είναι ένα ομορφότερα μέρη που διαθέτει η Αθήνα και μία από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του αθηναϊκού τοπίου.
Από κει πάνω, το βλέμμα αιχμαλωτίζεται από τη θέα και, σαν τα πουλιά, πετάει πάνω από την πόλη, φτάνοντας μέχρι τη θάλασσα και τα νησιά, προσπαθώντας ν’ εντοπίσει στη πορεία διάφορα σημεία, κτίρια ή γειτονιές, σαν άσκηση… τοπογεωγραφίας.
Ο Λυκαβηττός προσφέρεται για ωραίες βόλτες μέσα στη φύση, με ή χωρίς παρέα, με ή χωρίς σκύλο, για άσκηση, για ραντεβουδάκια, για καφέ/φαγητό ή ποτό στο ανακαινισμένο και ανανεωμένο θρυλικό ουζερί με την μακρά ιστορία και την ακαταμάχητη θέα, την «Πράσινη Τέντα». Ειδικά την ώρα της δύσης που όλα τυλίγονται από τα μενεξελιά χρώματα του λυκόφωτος, οι ασχήμιες του λεκανοπεδίου αμβλύνονται και τα πάντα φαίνονται πιο όμορφα.
Μετά την Ελληνική Επανάσταση, ο λόφος ήταν σχεδόν γυμνός από δένδρα. Στα τέλη του 19ου αιώνα έγιναν προσπάθειες για δενδροφύτευση, χωρίς όμως το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό. Στο πλαίσιο της μεγάλης εκστρατείας αναδάσωσης που οργανώθηκε, με πρωτοβουλία της πριγκίπισσας Σοφίας το 1912, ο Λυκαβηττός άρχισε να ντύνεται στα πράσινα με δένδρα και θάμνους!
Όμως, η παντελής έλλειψη βλάστησης δεν ήταν το μόνο του πρόβλημα. Η άγρια και εκτεταμένη λατόμευση, αρχής γενομένης από τον αρχιτέκτονα Στ. Κλεάνθη, ο οποίος είχε δημιουργήσει στη περιοχή το λιθοτομείο του, και άλλων που ακολούθησαν το παράδειγμά του, είχε λαβώσει τις πλευρές του λόφου. Από τις πέτρες του φτιάχθηκαν τότε πολλά από τα σπίτια της Αθήνας. Η λατόμευση απαγορεύτηκε, με νόμο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Μέσα σ’ ένα από εκείνα τα υπάρχοντα νταμάρια, έστησε το 1936, η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) του Ι. Μεταξά, το «Θέατρον ΝΕΟΝ» και περίπου μέχρι την έναρξη του πολέμου, ανέβαιναν παραστάσεις με θέματα παρμένα από την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας.
Το 1965, εγκαινιάστηκε στο ίδιο σημείο, στο κέντρο του λατομείου, το μεταλλικό λυόμενο θέατρο, χωρητικότητας 3000 θέσεων, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τ. Ζενέτου και πρωτοβουλία της ηθοποιού Άννας Συνοδινού, η οποία πρωταγωνίστησε, ως Αντιγόνη, στην ομώνυμη και πρώτη παράσταση που δόθηκε, τον Ιούνιο του 1965.
Το 1998, το θέατρο χαρακτηρίστηκε «ιστορικό διατηρητέο μνημείο και σύγχρονη κατασκευή άριστα ενταγμένη στο φυσικό περιβάλλον», αλλά η ιστορία του δεν ήταν ανέφελη. Βίωσε χούντα, φωτιά (1970), φθορά, εγκατάλειψη και σφράγισμα.
Πρόσφερε όμως στο μουσικόφιλο και φιλοθεάμον κοινό συγκλονιστικές, μαγικές και αξέχαστες νύχτες με τις συναυλίες από τα γνωστότερα ονόματα ελληνικής και ξένης μουσικής και υπέροχες θεατρικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, όπως ήταν το όραμα της Α. Συνοδινού, το οποίο μετά από μία μεγάλη παύση, ετοιμάζεται να ζήσει μία νέα λαμπρή εποχή!
