Στο “δελτίο ταυτότητας” των απανταχού ειδών στυλ ένδυσης και καλλωπισμού, αναμένει κανείς να αναγράφεται το φύλο. Ανά τους αιώνες, μάθαμε να ξεχωρίζουμε την ανδρική από τη γυναικεία μόδα, κι αντίστοιχα, ρούχα, παπούτσια, κολεξιόν, designer brands σε ανδρικά και γυναικεία. Ισχύει, όμως, αυτός ο στερεότυπος διαχωρισμός σήμερα;
Οι πρώτες ρωγμές στα τείχη που διαχωρίζουν την εξωτερική εμφάνιση ανδρών και γυναικών άρχισαν στον μεσοπόλεμο του 20ούαιώνα, όταν η θρυλική Coco (Chanel) έντυσε τις γυναίκες, για πρώτη φορά, με παντελόνια, μαρινιέρες, ανδρικά πουκάμισα, ζώνες και φουλάρια, μπερέ και ψαθάκια και έκοψε τα μαλλιά τους “à la garçonne” (αγορίστικα κατά το ελληνικότερον).
Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες απέκτησαν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των ανδρών, αφού οικειοποιήθηκαν σεβαστό μέρος της ανδρικής γκαρνταρόμπας και των ανδρικών αξεσουάρ. Ακόμα και το μετέπειτα και πάντα επίκαιρο androgyne / ανδρόγυνο στυλ, στην ουσία “δάνεισε” στη γυναικεία μόδα ανδρικό λουκ, χωρίς να συμβεί το αντίστροφο (θυμηθείτε το εμβληματικό “γυναικείο” smoking του Yves Saint Laurent, φορεμένο με lingerie top μέσα από το σακάκι!).
Κι ύστερα, ήρθε η νέα τάξη πραγμάτων. Το φύλο – ανακάλυψε η σύγχρονη κοινωνία – δεν είναι μόνο δυαδικό / διγενές (binary), δηλαδή αρσενικό και θηλυκό. Είναι και άλλα, που διευρύνουν το “σύστημα” με το οποίο μια κοινωνία ταξινομεί τα μέλη της σύμφωνα με την ταυτότητά τους.
Το στυλ, και συνεπώς και η μόδα, δεν θα μπορούσε παρά να προσαρμοστεί ανάλογα. Και με συνέπεια.
Στην πασαρέλα ανεβαίνουν, κάποιες φορές, μικτές κολεξιόν με όρια αρκετά ρευστά ανάμεσα στο ποιος φοράει τι, ανάμεσα στο τι είναι women’s fashion και τι men’s fashion. Ο πάλαι ποτέ άρα (χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα) γενικόλογος όρος unisex εξελίσσεται σε genderless, όπως θα λέγαμε άφυλο.
Στο θρυλικό Selfridges άνοιξε (ήδη λειτουργεί με επιτυχία) ένα agender store. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός γυναικείων/ανδρικών ειδών, το περιβάλλον είναι αρχιτεκτονικά πρωτοποριακό. Ρούχα, αξεσουάρ, καλλυντικά, δεν υποδηλώνουν αναγκαστικά το φύλο. Εννοείται πως τα δοκιμαστήρια είναι κοινά.
Μας διαφεύγει, πάντως, ότι οι άνδρες σε αρχαιότερες εποχές καλλωπίζονταν και ντύνονταν με ποδήρεις χιτώνες. Οι Αιγύπτιοι Φαραώ έβαφαν τα μάτια τους με κόλ (είδος μακιγιάζ). Ομοίως, οι Ινδοί μαχαραγιάδες. Οι Ίνκας πολεμιστές έβαφαν τα νύχια τους πριν πολεμήσουν. Οι χλαμύδες, οι χιτώνες και τα σανδάλια των αρχαίων ημών προγόνων, ανδρών και γυναικών, δεν διέφεραν και πολύ μεταξύ τους. Για να μη μιλήσουμε για τους ευγενείς των βασιλικών ευρωπαϊκών αυλών.
Ξεφυλλίζω ξανά και ξανά το τεύχος Τ, του Style Magazine των New York Times, αφιερωμένο σχεδόν ολόκληρο στη σύγχρονη ομορφιά. Το lay-out και οι φωτογραφίσεις του περιοδικού με αφήνουν άφωνη. Ομολογώ πως μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι το μοντέλο, με κάλλος Βόρειας χώρας, με μακριά κόκκινα λεία μαλλιά και διακριτικό και είναι άνδρας. Ε, και; Ας είναι ό,τι θέλει, σκέφτηκα όταν το συνειδητοποίησα. Δεν είναι εκεί το θέμα του περιοδικού. Το θέμα είναι πώς αντιλαμβανόμαστε την Ομορφιά σήμερα. Χωρίς απαραίτητα να την έχουμε προηγουμένως “ταυτοποιήσει” με κάποιο φύλο. Σκέφτομαι πως, σήμερα πια, η αισθητική, η μόδα, το στυλ και η έκφρασή του στην καθημερινή ζωή, έχουν πρωταρχικό σκοπό να αναπαράγουν την Ομορφιά. Και την Αλήθεια.
Με σεβασμό στο δικαίωμα της επιλογής ταυτότητας, χωρίς όρια και στερεοτυπικά σύνορα. Ελεύθερα από κατατάξεις, ετικέτες, ταξινομήσεις. Κι αυτό είναι το νούμερο ένα ζητούμενο.
(Tο παρόν είναι αναδημοσίευση και προσαρμογή από το σάιτ ΑθηΝΕΑ)
