Ο Άρης γεννήθηκε σ’ ένα σπίτι ήσυχο, που στην πραγματικότητα ήταν γεμάτο από σιωπηλή πίεση, ανεξήγητο βάρος, λέξεις που δεν λέγονταν, ανάγκες που δεν καλύπτονταν. Η τοξικότητα δεν ήταν φωνές και φασαρίες, αλλά μια ενέργεια που τον τραβούσε προς τα κάτω, κι έτσι έμαθε να ζει με ανθρώπους που, αντί να τον γεμίζουν φως, του μετάγγιζαν τις δικές τους ψυχικές τοξίνες.
Η μητέρα του, με καλές προθέσεις αλλά εμμονή με την τελειότητα και με το «τι θα πει ο κόσμος», του μετρούσε την αξία με βάση τις επιδόσεις του, τις νίκες, τους καλούς βαθμούς και την πάντα υπάκουη συμπεριφορά. Κι’ όταν ο μικρός Άρης έκανε τα πάντα για να είναι όλα αυτά, έπαιρνε ένα «μισό χαμόγελο» κι ένα «ίσως και να μπορούσες λίγο καλύτερα». Ο πατέρας του, μεγάλος, πετυχημένος επιχειρηματίας, ένας άνθρωπος ψυχρός και αμίλητος, του μάθαινε με το παράδειγμά του πως η αγάπη δεν είναι πάντα διαθέσιμη – και πως την αξίζεις μόνο αν είσαι «σωστός» και το αποδεικνύεις! Η συναισθηματική κακοποίηση δεν ήταν κραυγαλέα, αλλά αρκετή για να τον μάθει να αμφιβάλλει για τον εαυτό του καθημερινά, και να προσπαθεί με αυτο-υπεραπαίτηση να είναι πάντα ο πρώτος, ο καλύτερος.
Στο σχολείο έλαμψε. Μαθηματικά, μουσική, λογοτεχνία – σε όλα αρίστευε. Αλλά δεν ένιωθε ποτέ περήφανος. Η χαρά του ήταν στιγμιαία και ακολουθούσε πάντα η σκιά της αμφιβολίας: «Ήταν αρκετό;» Κι αργότερα, τα πανεπιστημιακά του χρόνια ήταν εξίσου εντυπωσιακά – και εξίσου μοναχικά. Δεν ζητούσε βοήθεια, δεν εξέφραζε ανάγκες. Κρατούσε τις πληγές του κρυφές σιωπηλά, συνηθισμένος να πονά μόνος. Και συνεχώς κατακτούσε πρωτεία, αριστεία, βραβεία… Για τον Άρη, η επιβίωση είχε ταυτιστεί με την επίδοση.
Έτσι, όταν γνώρισε τη Δέσποινα, μια όμορφη, εντυπωσιακή γυναίκα με δυναμική προσωπικότητα, ένιωσε πως αν καταφέρει να είναι «αρκετός» για εκείνη, τότε ίσως επιτέλους αξίζει. Την φλέρταρε, την κυνήγησε, με ευγένεια και επιμονή, μέχρι που κι εκείνη γοητεύτηκε από την αρρενωπή και σπάνια για την εποχή μας πολιορκία του, και το λαμπρό βιογραφικό του. Κι εκείνος, βαθιά ερωτευμένος, πιστεύοντας πως εκείνη θα του δώσει την πολυπόθητη αγάπη, της έκανε τα χατίρια, της έδινε προτεραιότητα, κι ήταν πάντα εκεί.
Όμως η Δέσποινα ήταν από τις γυναίκες που ζητούν χωρίς να δίνουν. Δεν ήταν κακή – απλά κουβαλούσε τις δικές της σκιές. Στην αρχή που ήταν όλα ρόδινα, αυτή η τοξική της συμπεριφορά δεν φαινόταν, αργότερα όμως, τα δείγματα δεν άργησαν να φανούν. Κι ο Άρης άρχισε να νιώθει αυτό το «πνίξιμο» που φέρνει η αίσθηση ότι ο άλλος μπορεί να είναι μαζί σου στον χώρο, αλλά μακριά στην ψυχή… και τελικά, βρέθηκε και πάλι σ’ εκείνη τη «σιωπηλή συναισθηματική κακοποίηση» των παιδικών του χρόνων.
Όταν μπήκε στην πρώτη του δουλειά, η τοξικότητα πια του ήταν γνώριμη. Ο προϊστάμενος του – ένας άνθρωπος φανερά ανασφαλής, χειριστικός, που φρόντιζε να μικραίνει τους άλλους για να φαίνεται ψηλότερος – έγινε απλώς η συνέχεια ενός μοτίβου. Για εννέα ολόκληρα χρόνια έζησε έτσι: δίνοντας τα πάντα, αλλά αναπνέοντας αέρα «μολυσμένο» και στο σπίτι και στη δουλειά, χωρίς να το καταλαβαίνει. Πίστευε πως αυτή είναι η “ενήλικη ζωή”. Μέχρι που άρχισε το σώμα του να διαμαρτύρεται. Οι πονοκέφαλοι, η αυπνία, η εσωτερική κόπωση – όλα του έλεγαν πως κάτι μέσα του είχε αρχίσει να σπάει.
Κι ένα μεσημέρι, ύστερα από μια δημόσια προσβολή, μπροστά στον καθρέφτη στο μπάνιο της εταιρείας είδε έναν άνθρωπο εξαντλημένο. Και για πρώτη φορά άκουσε τη δική του φωνή – καθαρή, βαθιά, αποφασιστική: «Φτάνει!!!».
Γυρίζοντας στο σπίτι εκείνο το βράδυ, το «επιστέγασμα» ήρθε από τη Δέσποινα. Όταν τόλμησε να της πει ότι αισθανόταν πιεσμένος από τη δουλειά, απογοητευμένος από το περιβάλλον και την έλλειψη αναγνώρισης, εκείνη, αντί για αγκαλιά και κατανόηση, του πέταξε την πιο άδικη «μαχαιριά»: «Εσύ είσαι πάντα ο δυνατός. Αν αρχίσεις κι εσύ τα δράματα, τι να περιμένω από τους άλλους;»
Αυτό ήταν. Δεν ήταν η φράση από μόνη της – ήταν η σταγόνα μετά από χρόνια υπομονής. Ήταν η τοξικότητα παντού – που έμοιαζε διαφορετική, αλλά είχε την ίδια γεύση: καταπίεση, απαίτηση, και μηδενική φροντίδα για το τι χρειάζεται ο Άρης πραγματικά.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγε στο γραφείο του και παραιτήθηκε χωρίς ενοχές. Κι αμέσως μετά γύρισε στο σπίτι που μοιραζόταν με τη Δέσποινα, μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε αφήνοντας ένα σημείωμα : «Μην ψάξεις να με βρεις. Δεν μπορώ άλλο να γίνομαι αυτό που περιμένουν οι άλλοι. Ήρθε η ώρα να γίνω αυτός που πραγματικά είμαι».
Από την επόμενη μέρα, η ζωή του άνοιξε σαν παράθυρο που δεν ήξερε ότι υπήρχε. Λίγες μέρες αργότερα δέχτηκε πρόταση από μια διεθνή εταιρεία, που τον είχε ξεχωρίσει για τη δημιουργικότητα και το ήθος του. Μια θέση σε ανώτερο επίπεδο, με τριπλάσιο μισθό, ανθρώπους που του μιλούσαν με σεβασμό, κι ένα περιβάλλον όπου η ενέργεια κυλούσε ελεύθερα. Και η όμορφη Μαίρη, η συνάδελφος δίπλα του, σήμερα το πρωί άφησε ένα τριαντάφυλλο στο γραφείο του.
«Η τοξικότητα είναι αόρατη μέχρι να την ονομάσεις. Και η ελευθερία ξεκινά όταν αποφασίσεις ότι δεν είσαι φτιαγμένος για να μαραίνεσαι, αλλά για να ανθίζεις. Και μόνο τότε γίνεσαι ψυχικά ανθεκτικός».
