Σκέψεις που θα άκουγα - αν μπορούσαν οι σκέψεις να ακουστούν - σε ένα τραπέζι, στο σπίτι των γονιών μου, με καλεσμένους παιδιά, εγγόνια και λίγους ακόμα συγγενείς και φίλους.
Πριν λίγες μέρες με κάλεσε μία πολύ νέα επιχειρηματίας- με νέα επιχείρηση και νέα στην ηλικία-γιατί ήθελε τη γνώμη μου για ένα λόγο που θα εκφωνούσε σε μια εκδήλωση που την είχαν καλέσει.
Παιδικός μου φίλος, από τους ανθρώπους εκείνους που από 20 χρονών φαίνεται πιο έξυπνος και πιο φιλοσοφημένος, έλεγε πάντα -και πάντα γελάω όταν το σκέφτομαι- ότι τα προβλήματα στη ζωή είναι βασικά δύο.
Δημοτικές εκλογές, προεκλογική μικρή συγκέντρωση σε βόρειο προάστειο, νέος και δυναμικός υποψήφιος δήμαρχος που προσπαθεί να εξηγήσει πως ο δήμος δουλεύει με σπασμένο microsoft office… «Και αν θέλετε το πιστεύετε...»
Χαζεύοντας ένα μεσημεράκι σε απόλυτη ησυχία μια μικρή βιβλιοθήκη λίγων βιβλίων κατά πλειοψηφία «καλοκαιρινών» παρατηρώ ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο «Τα γηρατειά» της Σιμόν Ντε Μποβουάρ.
Μια φίλη μου μετακομίζει από ένα μεγάλο σπίτι στα προάστεια σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο. Κάποιοι άλλοι φίλοι ανακαινίζουν το διαμέρισμα στο οποίο μένουν. Αυτό σήμαινε και την επί τρίμηνο απομάκρυνση τους από το σπίτι τους για να γίνουν οι δουλειές.
Κάποια χρόνια πριν, μια Δευτέρα 9 το πρωί, είχαμε ένα πρώτο ραντεβού με νεοφερμένο Ιρλανδό marketing manager. Είχε μόλις αναλάβει τη διεύθυνση του marketing σε ένα σημαντικό μας πελάτη.