Αναπόφευκτα μου ήρθαν πολλές φορές αυτά τα λόγια στο μυαλό μου αυτές τις τελευταίες ζοφερές μέρες, μετά το φοβερό δυστύχημα των Τεμπών. Κι αναπόφευκτα, πρόσεξα ότι η «κάλυψη» (…) της αβάσταχτης οδύνης και σπαραγμού των γονιών των αδικοχαμένων παιδιών δεν άφησε «χώρο» για τον εξίσου ασήκωτο πόνο των γιαγιάδων και παππούδων τους.
Το 1977 ορίστηκε και επίσημα από τον ΟΗΕ η 8 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των Γυναικών και την Διεθνή Ειρήνη.
ΠΟρέπει να είναι σημείο αναφοράς για περισυλλογή, σκέψη, αναδρομή της διαδρομής των αγώνων των γυναικών για ίσα δικαιώματα στη κοινωνία, στην εργασία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων.
Τα τελευταία 35 χρόνια στο πλαίσιο της επαγγελματικής μου δραστηριότητας που είναι η εφαρμοσμένη κοινωνική και καταναλωτική έρευνα έχω συναντήσει πολλά παράδοξα (τα παράδοξα πολύ συχνά είναι ενδείξεις κοινωνικών αλλαγών και μεταβάσεων).
Το ότι ξεκινάει αυτή η επισκόπηση του πρώτου JAN με δύο παραδοξότητες δεν είναι περίεργο. Το παράδοξο βρίσκεται στο DNA αυτού του εγχειρήματος αφού εγγενής είναι και η παραδοξότητα στο αποτύπωμα της γενιάς ή μάλλον των γενεών που υποστηρίζει, των –‘ηντα +.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ και τις δημοσιεύσεις δημογραφικών δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ,το δημογραφικό πρόβλημα και κυρίως η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού ,έχει αναγνωριστεί ως μείζον ζήτημα πολιτικής.