Ιππόλυτος, πρόσωπο τραγικό ή άκαμπτο;
Ο ήρωας – ήδη δεν αρχίζουμε καλά – αφοσιωμένος της Αρτέμιδος και ουχί της Αφροδίτης – διεγείρει τα αισθήματα ζήλιας της δεύτερης και αποφασίζει την καταστροφή του. Θεά η Αφροδίτη στη σκέψη και στον χειρισμό. Εμφυσύει τί;
Έρωτα στη μητριά του Φαίδρα, έρωτα ανόσιο.
Τί χειρότερο για τον αγνό, άμωμο, παρθένο Ιππόλυτο!
Και η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι…
Τροφός: «Ιππόλυτε, σιγανοπαπαδιά, ανάφτρα μοναδική, την έριξες τη μάνα Φαίδρα!»
Ο Ιππόλυτος, κόκκινος από τη δίκαια φρίκη μένει άλαλος για λίγο και μετά, στην επόμενη σκηνή της επαφής του με τη μητριά του, την κοιτά με μάτια σαν κι αυτά, της αισχύνης. Η Φαίδρα πιάνει το υπονοούμενο και αισχυνόμενη, απαγχονίζεται, αφού πρώτα αφήνει «suicide note» στον Θησέα, γιατί θηλιά τραχιά έσφιξε το λαιμό της.
«Αγάπη μου, ο υιός σου και πρόγονός μου, λάγνα με κοίταζε σαν έπλενα το υπέροχο κορμί μου στο ποτάμι. Τόση ντροπή με έπνιξε, που το φως του ήλιου ανάξια ένιωσα να ξαναδώ και το σβήνω από τα μάτια μου και τη λαλιά απ’ τη φωνή μου! Αντίο…»
Διαβάλλει η άτιμη το νεαρό στον πατέρα, ζαλισμένη από τη ζήλια της Αφροδίτης (θεά η Αφροδίτη) κι αυτός -άλλος αυτός, το παιδί του δεν ήξερε- με σκληρή κατάρα προκαλεί τον όλεθρο του γιου του.
Τυφλός από μένος ο Θησέας, βάζει και τον Ποσειδώνα στο παιχνίδι, για να τιμωρήσει τον «ένοχο». Εκείνος, έχοντας μανία με τους ταύρους (σ.σ. βλέπε Μίνωας, Κνωσσός) στέλνει ένα μανιασμένο τέτοιον, κατά του Ιππόλυτου.
Τα άλογα του σπορ άρματός του τον φοβούνται, αφηνιάζουν και «πάρ’ τον κάτω τον Ιππόλυτο νεκρό κι αιμόφυρτο».
Και τώρα τι κατάλαβαν όλοι; Και ο Ιππόλυτος μέσα σ’ όλα τούτα; Άκαμπτος, ανέραστος, με την υπερβολή στην Άρτεμη και την απαξίωση της Αφροδίτης.
«Μαλλιοκούβαρα». Κι εκεί το πράγμα χειροτερεύει.
Καθώς στο βασίλειο του Πλούτωνα, ο Ιππόλυτος ακουμπά το πόδι το δεξί του, είδηση πήρε ο Ασκληπιός την ιστορία την άδικη και με φίλτρα γιατρικά και μαγικά της εποχής, επαναφέρει τον αδικοχαμένο νέο στη ζωή.
Ε! αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έξαλλος ο Πλούτωνας ξεκινά για το παλάτι του Δία.
Πλούτων: «Ήτανε δυο, ήτανε τρεις, γίνανε χίλιοι δεκατρείς. Ποιος κάνει κουμάντο στο τσαρδί μου; Ο Ασκληπιός; Είπαμε ημίθεος και με ταλέντα γιατρεύει κάμποσους και τους χάνω. Μα τώρα, τους κλέβει κι απ’ την πόρτα μου; Πάει ο πληθυσμός μου; Δία βάλε τάξη. Δείξ’ του πως ο σωτήρας, ο θύτης και το θύμα είναι ρόλος σε εναλλαγή».
Πρόγονος του Φρόιντ, είχε αναχωρήσει πρόσφατα στο επέκεινα κι είχε ζαλίσει το κεφάλι του Πλούτωνα με τις ψυχολογικές αναλύσεις και θεωρίες, που βρήκε χρήσιμο ο τελευταίος να τις χρησιμοποιήσει ως επιχειρήματα στο Δία.
Κι ο Δίας γνώριζε πως ο Ασκληπιός – ημίθεος και ήρωας- ανατράφηκε να γίνει ικανός θεραπευτής μα σαν άρχισε να φέρνει πίσω στη ζωή ανθρώπους, άρχισαν τα ζόρια του!
Τι εξουσία θα είχε ο Ασκληπιός – αν και γιος του Απόλλωνα- πάνω στη ζωή και το θάνατο;
Αφορμής δοθείσης των παραπόνων του Πλούτωνα, ο Δίας κατακεραυνώνει τον Ασκληπιό. Το μαθαίνει ο Απόλλων και γίνεται έξαλλος. Μα να τιμωρήσει το Δία αδυνατεί και έτσι, στρέφει το μένος του στους Κύκλωπες, τους δημιουργούς των κεραυνών (πάρε και κατάλαβε!)
Εξοργίζεται ο Δίας και θέλει να τον ξαποστείλει στα Τάρταρα, μα η Λητώ – μητέρα του Απόλλωνα- μπαίνει στη μέση και… «μαλλιοκούβαρα» γι’ άλλη μια φορά…
Και ο Ιππόλυτος τι κατάλαβε; Άραγε; Αναστημένος πια κι έχοντας γνώση του μύθου του, μα και της δεύτερης ευκαιρίας του στη ζωή, έφυγε – λένε – στο δάσος.
Και εκεί τι; Κατάλαβε άραγε πως η άκαμπτη, σκληροπυρηνική συμπεριφορά του, τιμώντας μόνο τη μια θεά και αγνοώντας την άλλη, προκάλεσε τόσο πόνο, θάνατο, τιμωρίες και καταστροφές;
Άλλο που δεν ήθελαν βέβαια και οι θεοί – ίντριγκες, ζήλιες, τιμωρίες.
Μα εκείνος ο αγνός, ο απόλυτα αγνός άνθρωπος, ανισορρόπησε την ανθρώπινη φύση του και διετάραξε και την ισορροπία των θεών, ημίθεων κι ανθρώπων.
Δεύτερη ευκαιρία! Επανάληψης, ή διόρθωσης;
Υ.Γ. Μικρά μου, αλλάζει ο άνθρωπος;
Δεν αλλάζει αν αφεθεί στο μοιραίο…
Η φθορά θα τον γεράσει και θα πεθάνει παραιτημένος.
Η λησμονιά θα σβήσει τα σημαντικά.
Η περιουσία υλικών θα τον χειροτερέψει.
Οι επιστημονικοί τίτλοι θα γεμίσουν τον τοίχο μα θ’ αδειάσουν τη ζωή του.
Η πρώτη απογοήτευση θα ξενερώσει το «μεγάλο» έρωτα.
Κι η δεύτερη ευκαιρία; Καριέρας, έρωτα, ζωής;
Ο άνθρωπος ζει τη δεύτερη ζωή του όταν… ζήσει αυτός καλά και έτσι, οι άλλοι γύρω του, καλύτερα.
Στην υγεία μας, ρε Μικρά μου, και στα νέα, επόμενα, καλύτερα μας.
Στην Ανάταση και στην Ανάσταση!
Σα σκαλίσεις
την πληγή σου
εκεί
είναι κι η ρωγμή σου
Κι εκεί
το φως θα σ’ εύρει
Μέσα σου!
–Ευτυχία
