Δαρείου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο. Έξι χρόνια Δημοτικό κι έξι Γυμνάσιο, άνευ Λυκείου στα χρόνια μας, κάτι τέτοια μένουν τελικά στη μνήμη. Τα υπόλοιπα -εκατομμύρια πληροφορίες που δεν μπορεί με τίποτα να χωρέσει ο παιδικός εγκέφαλος, ατελείωτες αποστηθίσεις χωρίς το story telling που απαιτεί η μετάδοση της γνώσης για να είναι συναρπαστική- συγχωνεύονται σ΄ έναν κακοφορμισμένο χυλό που οι πιο τυχεροί αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν στους επόμενους κύκλους σπουδών. Τότε, δηλαδή, που ξεκινάς πραγματικά να μαθαίνεις πώς να μαθαίνεις.
Κι όταν αρχίσεις, πώς να σταματήσεις; Κι ας μην ήταν πάντα προνόμιο των πολλών η γνώση. Άσε που, επιπλέον, απαιτούσε αμέτρητες ώρες αναζήτησης σε λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες για να κόψεις ίσα-ίσα μια μερίδα εν-γραμματοσύνης, αυτήν που είχες περισσότερη ανάγκη συνήθως, για να περάσεις από το Να, Λόλα ένα μήλο στην επαγγελματική επάρκεια και την κοινωνική ισχύ.
Και μετά άνοιξε το… Λούνα Παρκ, τυλίγοντας τη γη με έναν ιστό που μπορούσε να μοιράζει την παγκόσμια γνώση (σχεδόν) ισότιμα παντού.
Αρκούσε να του υποβάλεις μια ερώτηση και σε λιγότερα από 10 δευτερόλεπτα ο ψηφιακός αυτός παντογνώστης σού ξεφούρνιζε την απάντηση – μαζί με τις εναλλακτικές της. Τα σύνορα της γνώσης άρχισαν να γκρεμίζονται με πάταγο. Ήθελες να κάνεις διαδικτυακά μαθήματα για ν’ αναγνωριστεί επιτέλους το πτυχίο που φρέναρε την εξέλιξή σου; ΟΚ! Μήπως προτιμούσες ν’αποκτήσεις ένα νέο μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών; ΟΚ! Δεν ξέρεις πώς να συντάξεις μια επιστολή, μια αίτηση, ένα καλό βιογραφικό; ΟΚ! Θέλεις να μάθεις ισπανικά, αραβικά, ολλανδικά, κορεάτικα, κεραμική, πληροφορική, μαγειρική, σκι θαλάσσης, διεθνές δίκιο, να πας στην Αλάσκα για πιγκουίνους; ΟΚ! Πες το κι έγινε.
Όχι, δεν πρόκειται για ωδή στην τεχνολογία. Είναι, απλώς, η επίγνωση ότι, στην εποχή του Just a Number, όχι μόνο ζούμε περισσότερο, αλλά έχουμε και νέους στόχους να πετύχουμε αν θέλουμε – κι έχουμε και τα μέσα για να τους καταφέρουμε.
«Σκέψου…». μου έλεγε τις προάλλες μια καλή φίλη, σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού και σε νέους, αλλά και σε ανθρώπους πάνω από 50 (και βάλε) ετών. «… Έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, καθώς και τα εργαλεία να την αξιοποιήσουμε – από τη γη ως τον Άρη κι ακόμη παραπέρα. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή, να αποκτήσουμε νέα ενδιαφέροντα – ν’ αλλάξουμε ζωή ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία. Είμαστε ευλογημένοι άνθρωποι!»
«Ευλογημένοι αλλά όχι απαραίτητα μεταξωτοί», θέλω να της πω όταν την ξαναδώ. Γιατί κανένας ιστός, αν του ζητήσεις να ξεχωρίσει τη γνώση από την παιδεία, δεν θα σκεφτεί εκείνο που είχε πει ο μεγάλος ποιητής μας, Νίκος Καρούζος, για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο:
«Μεταξωτοί άνθρωποι. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι …»
