«Φτάνει πια με τον χορό, τα μαθήματά σου τα τέλειωσες;» ακούστηκε η γλυκιά φωνή της Πωλίνας από την κουζίνα, καθώς ετοίμαζε το βραδινό. «Πάμε να κάνεις μπάνιο και σε λίγο θα φάμε για βράδυ!» συνέχισε καθώς έμπαινε στο υπνοδωμάτιο της επτάχρονης Κατερινούλας, της μοναχοκόρης της. Χωρισμένη ήταν η Πωλίνα από τότε που η μικρή της ήταν δύο χρονών, και δούλευε ασταμάτητα για να τη μεγαλώσει, κάνοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να έχει το παιδί της όλα όσα ονειρεύεται κάθε γονιός: ένα καλό σχολείο, ξένες γλώσσες και κάποια εξωσχολικά που θα τη βοηθούσαν να εξασκείται σωματικά, να ανοίγει τους ορίζοντές της και να διοχετεύει τα ταλέντα της.
Ήταν μόλις 22 χρονών η Πωλίνα όταν ξεκίνησε τη μονογονεϊκή της οικογένεια: ουσιαστικά ένα κορίτσι που μεγάλωνε ένα κοριτσάκι. Κι όμως… η Κατερινούλα μεγάλωνε και εξελισσόταν σ’ ένα πολύ σωστό παιδί, που συμμεριζόταν τις προσπάθειες της μητέρας της, αλλά και σαν παιδί που ήταν, έκανε τις «σκανταλιές» της, που ουσιαστικά ήταν μόνο μια: να χορεύει και να καταστρώνει χορογραφίες με τις κούκλες της, δημιουργώντας κάθε μέρα και μια καινούργια παράσταση!
«Τι θα κάνω μ’ αυτό το παιδί;» αναρωτιόταν η Πωλίνα… Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρή την είχε φέρει σ’ επαφή με το πιάνο, το τένις και το μπαλέτο για να διαλέξει ένα από τα τρία, γιατί δεν ήθελε ένα παιδί «φορτωμένο» με πάρα πολλά. Αλλά ήταν σημαντικό να το διαλέξει η ίδια η Κατερινούλα, και βέβαια η επιλογή ήταν πολύ εύκολη: το μπαλέτο αβλεπί, καθώς αυτό το κοριτσάκι φώτιζε ολόκληρο όταν χόρευε… Θυμόταν ακόμα η Πωλίνα την πρώτη παράσταση που έλαβε μέρος η μικρή της, ήταν δεν ήταν τεσσάρων χρονών: ήξερε όλη τη χορογραφία και δεν χρειαζόταν να κοιτάει καθόλου τη δασκάλα που στεκόταν σε μια κρυφή γωνία και έδειχνε βήματα και κινήσεις στα άλλα κοριτσάκια που χόρευαν στη σκηνή. Η Κατερινούλα όχι μόνο ξεχώριζε απ’ όλα τα παιδιά για την άνεση που είχε, αλλά το κυριότερο ήταν η αύρα, το φως και η ενέργεια που έβγαζε, μαζί με το νάζι και τον αέρα της «ντίβας»!
«Είναι διαφορετικό το παιδάκι μου από τα άλλα» σκεφτόταν η Πωλίνα και μετά αναρωτιόταν «μήπως είμαι μαμά-κουκουβάγια;» Όμως δεν ήταν, γιατί τις επόμενες μέρες από εκείνη την παράσταση, την κάλεσε η δασκάλα που είχε τη μικρή συνοικιακή σχολή και της είπε «Είναι μεγάλο ταλέντο η Κατερίνα… σας προτείνω να τη συνεχίσετε εδώ για τα επόμενα τρία χρόνια και μετά να τη γράψετε σε μια μεγαλύτερη σχολή. Έχει όλα τα εφόδια για να γίνει prima στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, αν τη βοηθήσει το σώμα της και αν δουλέψει εντατικά!»
Δέκα χρόνια αργότερα, η Κατερίνα ήταν στο βασικό δυναμικό της καλύτερης σχολής χορού στο Λονδίνο, όπου την είχαν δεχθεί με υποτροφία μετά από διαγωνισμούς και εξετάσεις. Η Πωλίνα δούλευε ασταμάτητα για να μπορέσει να της προσφέρει εκείνες τις υποδομές που χρειαζόταν, αλλά και για να την επισκέπτεται όσο της επέτρεπαν οι δουλειές και τα οικονομικά της…
Και έφτασε η μεγάλη μέρα: Η Κατερίνα θα χόρευε «Prima» στη Λίμνη των Κύκνων που ανέβαζε η σχολή της, για πρώτη φορά σε ανοικτό ακροατήριο, γιατί μέχρι τότε, οι εξεταστικές παραστάσεις γίνονταν μόνο για δασκάλους και γονείς. Και ήταν καλεσμένοι ατζέντηδες και μεγάλοι παραγωγοί από τα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, κι αυτό έκανε την παράσταση αυτή ακόμα πιο σημαντική για την Κατερίνα, βάζοντας τον πήχυ της τελειομανίας της ακόμα πιο ψηλά!
Κι επειδή η ζωή μάς φέρνει όλες τις ευκαιρίες που μας βοηθούν να «ακονιζόμαστε» συνεχώς προς το καλύτερο, παραμονές αυτής της τόσο σημαντικής παράστασης, η Κατερίνα μέσα στη βιασύνη της σκόνταψε, έπεσε και στραμπούληξε άσχημα το δεξί της πόδι κοντά στον αστράγαλο… Όμως δεν το έβαλε κάτω, και την ημέρα της παράστασης ήταν οπλισμένη με ατσάλινη θέληση μέσα στο καμαρίνι της. «Όλα θα πάνε καλά» της ψιθύρισε στο αυτί η Πωλίνα και της έκρυψε μέσα στο κοστούμι της την μικρή χρυσή παραμανίτσα με τη γαλάζια χάντρα, που της φορούσε από τότε που ήταν στην κούνια… Παρά τις δυσκολίες της δουλειάς της, είχε αφήσει τα πάντα και είχε τρέξει κοντά στην κόρη της για να είναι δίπλα της – όπως έκανε πάντα – από το καμαρίνι ως τη σκηνή, ειδικά μετά από αυτό το «σημαδιακό» ατύχημα!
Βλέπετε, είναι πολύ σημαντικό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας όταν έχουν μια κλίση, ένα ταλέντο, ένα όνειρο που λαχταρούν και αφοσιώνονται με όλο τους το είναι σε αυτό! Όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο κι αν υπάρχουν άλλες, πιο «σίγουρες» επιλογές!
Τις επόμενες μέρες, «βούηξαν» οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις και όλος ο κόσμος του κλασσικού χορού με διθυράμβους για τη μικρή Ελληνίδα φοιτήτρια, που μάγεψε τους πάντες με τον χορό της. Και ακολούθησαν άπειρα τηλεφωνήματα, το πιο σημαντικό από τον μεγαλύτερο παραγωγό παραστάσεων του Covent Garden.
Τριάντα χρόνια αργότερα, η Κατερίνα παραμένει «prima» στις top παραστάσεις κλασικού χορού στα μεγαλύτερα θέατρα των πέντε ηπείρων του πλανήτη. Και πάντα, μέσα στο κοστούμι της, καρφιτσωμένη η χρυσή παραμανίτσα με τη γαλάζια χάντρα!
