«Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου, ή, αν θέλετε, πώς άλλαξα ρότα στα 55 μου για να μην με πάρει από κάτω αλλά να πάω παρακάτω- όπως λέει και το Just a number.
Ονομάζομαι Μαρία Πατεράκη και για 30 χρόνια είχα επιχείρηση στο κέντρο της πόλης που κατοικώ – Χανιά, Κρήτη.
Για πολλά χρόνια είχα μια καθημερινότητα πολύ δύσκολη γιατί εκτός της επιχείρησης μεγάλωσα και 2 παιδιά μόνη μου – ο πατέρας τους πέθανε όταν ήταν πολύ μικρά. Πριν προχωρήσω, να πω ότι θεωρώ τα παιδιά μου και την ανατροφή τους το σπουδαιότερο έργο της ζωής μου. Σήμερα ο γιος μου είναι 25 χρονών, τελείωσε το Πολυτεχνείο, Υπολογιστές, αριστούχος και τώρα κάνει διδακτορικό στη Δανία. Η κόρη μου είναι πρωτοετής στην Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Καθημερινά λοιπόν ήμουνα πάνω σε ένα ποδήλατο και έτρεχα. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Μία μέρα συνειδητοποίησα ότι είχα σταματήσει να βλέπω. Είχα χάσει την παρατηρητικότητα μου.
Έτσι το 2016 ξεκίνησα μαθήματα φωτογραφίας. Στην διάρκεια της καραντίνας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που μου παρουσιάστηκε καθώς και οι συνθήκες εργασίας που είχαν γίνει πολύ δύσκολες, με ανάγκασαν να πάρω απόφαση να αλλάξω πορεία.
Το 2022 που τελείωσε και το δεύτερο παιδί μου το λύκειο έκλεισα την επιχείρηση και αποφάσισα να ασχοληθώ με πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση. Όπως λέω συχνά, υπάρχουν τόσα ταξίδια που δεν έχω κάνει, τόσα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, τόσες ταινίες που δεν έχω δει. Τώρα έχω περισσότερο χρόνο να ασχολούμαι με την φωτογραφία που αγαπώ.
Ετοιμάζω την πρώτη μου ατομική έκθεση και ένα βιβλίο με φωτογραφίες που έκανα στην διάρκεια της καραντίνας.
Σε αυτή την εργασία φωτογραφίζω την πόλη που ζω, τα Χανιά, κατά την διάρκεια της πανδημίας διαβλέποντας-παρά το πάγωμα της οικονομίας λόγω covid – την μεταλλαγή των υποβαθμισμένων περιοχών από τις επικείμενες επενδύσεις και προσπαθώ να αποθανατίσω ό,τι προλάβω. Καθώς εξελίσσεται η φωτογραφική εργασία προκύπτουν θεματικές ενότητες που καθρεφτίζουν παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας όπως είναι η απαξίωση του φυσικού περιβάλλοντος και του δημόσιου χώρου αλλά και εμμονές, όπως η θρησκοληψία και η πατριδολαγνεία. Το χιούμορ κυριαρχεί στην εργασία και ο τίτλος συμπυκνώνει την αντικοινωνική συμπεριφορά μεγάλου μέρους των Ελλήνων.
Άλλες νέες ασχολίες μου είναι ότι πρόσφατα έγινα τακτική χειμερινή κολυμβήτρια, καθώς και ότι παρακολουθώ εδώ και 5 χρόνια το πρόγραμμα «Ρυθμός και Κρουστά» που διοργανώνει ο Γιάννης Παπατζανής με την περιφέρεια Κρήτης. Εγώ παίζω μπεντίρ και είναι αληθινά καλύτερο από ψυχοθεραπεία!
Κλείνοντας, να πω ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα. Ειδικά αν προκύψει και κάποιο εμπόδιο από τους αστάθμητους παράγοντες, όπως η υγεία, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ασχοληθείς με τον εαυτό σου και με πράγματα που σε ευχαριστούν. Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι: Δεύτερη ζωή δεν έχει!.»
Σημ. Η έκθεση φωτογραφίας της Μαρίας Πατεράκη με τίτλο “Γιατί έτσι μας αρέσει / That’s the way we like it” θα παρουσιαστεί στην αίθουσα ESP, Ναυμαχίας Έλλης 5, Λαδάδικα, Θεσσαλονίκη. Εγκαίνια 26 Μαίου.
